|
|
| 21 dec 2020 |
09:00 |
|
China niet te beconcurreren voor prijs varkensvlees
De rijkste varkensboer ter wereld is een Chinees. Hij heet Qin Yinglin en startte in 1992 een kleine boerderij met 22 biggen. Vorig jaar mestte zijn bedrijf Muyuan Foods 10 miljoen varkens vet. Nochtans was 2019 een rampjaar voor de Chinese varkenshouderij. Veertig procent van het varkensbestand werd door de Afrikaanse varkenspest vernietigd.
|
|
Honderdduizenden kleine boeren sloten de staldeuren. Maar Qin Yinglin zag dankzij de exploderende varkensprijzen zijn fortuin verder aanzwellen. En de ineenstorting van de traditionele varkenskweek zette een turbo op de verdere industrialisering van de sector. Zelfs corona lachte Qin Yinglin toe. Met zes miljard extra persoonlijk fortuin sinds het begin van de pandemie en een waardestijging met 340 procent van de aandelen van Muyuan Foods plaatste The Financial Times hem bij de winnaars van de gezondheidscrisis.
Het verschaft Qin Yinglin de middelen voor verdere schaalvergroting. In maart begon Muyuan Foods de bouw van een megacomplex van 21 reusachtige en volledig ge- automatiseerde stallen in Neixiang, goed voor 2,1 miljoen varkens per jaar. Nieuwe, nog grotere projecten zitten in de pijplijn. Dit alles met de zegen van de Chinese overheid, die het land zelfvoorzienend wil maken in varkensvlees. Peking zal geen sociale onrust riskeren om een tekort aan spek.
Europese varkensboeren profiteerden mee van de eerste bonanza. Dankzij de varkenspest zagen zij de prijzen voor hun vlees fors stijgen. Veertig procent van de Europese varkensexport gaat richting China. Maar dat feest was van korte duur. Sinds het herstel van de Chinese productie zijn de prijzen weer gekelderd.
De boer die niet vergroot, gaat dood, luidde de titel van de eerste aflevering van het onderzoeksdossier Megastallen in deze krant. Schaalvergroting heet het antwoord te zijn op vleesprijzen die almaar dalen … wegens schaalvergroting wereldwijd. Dat is een infernale spiraal. Een Europees en Vlaams landbouwbeleid moet de boeren daaruit verlossen. Met China valt niet op prijs te concurreren.
En al zeker niet als we tegelijk onze kwetsbare natuur willen beschermen. De stikstofcrisis zal ook die keuze op scherp zetten. Vlaanderen kan niet de habitatrichtlijnen respecteren en tegelijk een te hoge stikstofuitstoot blijven tolereren. Dat is geen keuze tussen landbouw en natuur, zoals sommigen ervan willen maken. De doorsnee landbouwer verdient de ruimte om in balans met de natuur te boeren. Maar industriële megastallen die op een wereldmarkt willen concurreren, die horen misschien eerder thuis op een industrieterrein dan naast een natuurreservaat.
|
|
|
|
